Rozdział 28

"Zostań! Chcę odpocząć przez chwilę, 

Szukałem Ciebie całe życie, 

Tyle miejsc, których już nie zliczę.

W kieszeni od losu na miłość wilczy bilet mam... 

Bez znaczenia drogowskazy,

Resztka nadziei, że będziemy kiedyś razem..." 

Usiedliśmy na ławce w parku. Chciałam chwycić Bartka za dłoń, ale ten mi ją wyrwał. Usta zacisnął w wąska linie i patrzył w dal. 

- No to o czym chciałeś pogadać? - zapytałam przechodząc od razu do konkretów. W moim sercu zaczął kiełkować strach, że chłopak chce odejść. 

- O nas... - powiedział ze spokojem, nadal nie zdradzając żadnych emocji.

- To znaczy?- spytałam nie mając kompletnie pojęcia o co moze mu chodzić. Co raz bardziej się bałam. 

- No bo... Zacznę od poczatku. Wczoraj kiedy weszliśmy do szpitala, sanitariusze wieźli na łożku Sylwię. Od razu pobiegłem za nimi pytając co się stało. Nie chcieli mi nic powiedzieć, bo w sumie jeszcze sami niewiele wiedzieli. Siedziałem pod salą segregacji i w miej głowie miałem rożne myśli. Zastanawiałem się czy się tym w ogóle interesować, czy zostawić i przejść obojętnie, ale nie potrafiłem tak jej samej zostawić. Prawie całą noc spędziłem czekając na jakieś informacje o jej stanie zdrowia. Koniec końców dowiedziałem się, że została pobita i zgwałcona.... Ja na prawdę nie wiem co robić... Wiem, że to skończony rozdział, ale na prawdę nie umiem przejść obojętnie. 

- Bartek... Ja na prawdę nie wiem co mam powiedzieć. Daj mi prosze czas to wszystko przemyśleć, poukładać....- z jednej strony poczułam ogromną ulgę, że to tylko tyle i aż tyle, ale kompletnie nie wiedziałam co mam zrobić.

- Proszę, nie odchodź!! - krzyknął za mną, a w jego głosie słyszałam panikę i strach. 

- Daj mi czas...- powiedziałam i wstałam z miejsca, szłam w kierunku szpitala, kiedy chłopak krzyknął:

- Jej już na pewno nie kocham, bo kocham tylko Ciebie.- na te słowa moje serce przyspieszyło rytm. Fajnie, szkoda tylko, że nikt mi nie powie co ja mam w takiej sytuacji robić...

- Daj mi czas.- powiedziałam na odchodne. 

Szybkim, a przynajmniej takim na jaki pozwalał mi mój stan ruszyłam w kierunku szpitala. W mojej głowie zrodziła się myśl, że jak zacznie jej pomagać, to zbliża się do siebie, a później wrócą i będą tworzyć parę. A tego moje serce nie zniesie. Z drugiej strony, trzeba pomóc. Sama nie wiem co mam robić.

Michała znalazłam przy łożku Wioli. Siedział obok niej i trzymał ją za dłoń. 

- I jak tam rozmowa z Bartkiem? - zapytał a ja ruszyłam w kierunku krzesła, aby na nim usiąść.

- Okropnie. 

- Dlaczego? 

- Bo Sylwia, także wyładowała w szpitalu.

- Co ty gadasz?! Gdzie on jest?

- Nie mam pojęcia. Muszę sobie to wszystko poukładać w głowie, przemyśleć. Boje się, że tamto uczucie wróci...

- Idę go poszukać i z nim pogadam. Przemowie mu do rozsądku.

- Ehh. Pójdę do małych.

- To weź im daj zabawki.

- Ok.

Wstałam ze swojego miejsca i poszłam na oddział położniczy. Tradycyjnie już ubrałam zielony fartuch, białe rękawiczki. Pielęgniarka nie pozwoliła mi wsadzić zabawek obok małych, ale pozostawiłam je obok inkubatora. 

Małe smacznie spały. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i zrobiłam im zdjęcia. Takie kochane, bez problemów. 

Wzięłam krzesło i postawiłam obok Nadi. Zaczęłam się zastanawiać i myśleć o Bartku. 

Przecież powiedział, że nie kocha, że to skoczńczony rozdział, a mimo to moja podświadomość mówiła, że mam mu nie ufać, że w cale uczucie nie wygasło... 

W takim razie, jak jedzie na koncert to też mam mu nie ufać? 

Taką walkę prowadziło serce i rozum. 

Po pewnym czasie Nadia się obudziła i spojrzała na mnie. Włożyłam swoją rękę do inkubatora, dziewczynka chwyciła za mój palec i się do mnie uśmiechnęła.

- Cześć mała... Ty to masz dobrze... Żadnych problemów... Tylko jesz i śpisz.. A ja.. Nie mam rodziców... Mam brata, którego kocham, mam chłopaka, przez którego kiedyś zwariuje i mam was... Najlepsze bratanice na świecie... Kiedyś nauczę was odbijać piłkę, grać na fortepianie... Bedziemy rozmawiać o chłopakach, kosmetykach, ubraniach... To na pewno za kilka lat... A ja nie wiem, co mam tu i teraz zrobić.... Kocham go, ale nie wiem, czy mu ufam... 

- Czyli mnie nie kochasz?- na chwilę zamarłam, poczym obróciłam się i ujrzałam Bartka opierającego się o framugę drzwi. Spojrzałam Bartkowi w oczy. Widziałam w nich gniew, miłość, żal i smutek. Jego twarz wyrażała spokój, niczym nie zmącony spokój.

- Kocham... - powiedziałam nie pewnie. Po chwili dotarło do mnie jaki to absurd. Kochać i nie ufać. 

- To o co chodzi? Przecież ja nic złego nie zrobiłem...- podszedł do mnie i chwycił moją wolną dłoń w swoje ręce. Poczułam przyjemne ciepło i prąd, który przebiegł mniędzy nami.

- Boję się, że do siebie wrócicie...- mówiąc to, znów zrozumiałam jaki to absurd. 

- Nie ma takiej możliwości. Liczysz się tylko Ty! I proszę zostań ze mną.

Wyciągnęłam swoją drugą rękę z inkubatora i przytuliłam się do Bartka. Tak, zdecydowanie tego mi potrzeba. 

Podniosłam głowę i oparłam o jego tors: 

- Przepraszam- wyszeptałam, a on pochylił się i pocałował mnie delikatnie w usta.

- Nic się nie stało, ale następnym razem proszę nie uciekaj.- na jego usta wkradł się uśmiech. 

- Ty się ze mnie śmiejesz.- stwierdziłam oburzona.

- No może trochę.

- A mogę wiedzieć, co takiego jest we mnie zabawnego?- podniosłam brew.

On jeszcze raz pocałował mnie w usta i po chwili namysłu stwierdził:

- A tak myśle, że lubisz uciekać. 

- Bardzo śmieszne, na prawdę- stwierdziłam ironicznie. 

- Heh. 

- O i widzę, że gołąbeczki się pogodziły, jeśli w ogóle były pokłócone.- ni stad ni z owąd wyrusł Michał w pomieszczeniu. Jak na zawołanie dziewczynki także postanowiły o sobie przypomnieć. 

Zaczęłam się śmiać z ich wyczucia czasu. Po tatusiu, na prawdę. 

Posiedzieliśmy trochę przy nich. Później poszłam z Bartkiem do Sylwii, a Michał poszedł do Wioli. 

Dziewczyna leżała podpięta do różnych maszyn podtrzymujących jej życie. W jednej chwili zrozumiałam dlaczego Bartek chce pomóc. Mi mimo całej niechęci do jej osoby zrobiło się jej żal. Bartek powiadomił jej rodziców, o stanie zdrowia Sylwii. 

- Idziemy gdzieś?- spytał, gdy wychodziliśmy z sali, w której leżała Sylwia. 

- Myślałam o tym, by jakieś zakupy zrobić dla dziewczynek.

- No to chodźmy.

Pojechaliśmy do galerii, gdzie zrobiliśmy mega duże zakupy, nie tylko rzeczy dla małych, ale także i dla nas. Zjedliśmy późny obiad. 

- Chyba jesteś jedyną dziewczyną na tej ziemi, z którą da się robić zakupy. - stwierdził Bartek, gdy wsiadaliśmy do samochodu. 

- To ma być komplement?- zapytałam podejrzliwie. Nie powiem, że jeśli tak, to na prawdę mi miło.

- A może być i komplement.- stwierdzł. W oczach płonęły mu iskierki radości. 

Drogę powrotną odbyliśmy w milczeniu. Jedynym hałasem, poza głosem silnika było włączone radio. 

- Wejsziesz na górę? - zapytałam, gdy Bartek parkował samochód pod blokiem.

- Nie obraź się, ale chciałbym wrócić do siebie. Muszę parę spraw organizacyjnych załatwić, i trochę popracować. 

- Ok. No to ja lecę.- pocałowaliśmy się na pożegnanie, zabrałam toby z zakupami z samochodu i wysiadłam z niego. 

Powoli poszłam do domu. 

-----------

Witam w marcu :) coraz bliżej wiosna <3 choć nie mówię, że zima zła :p 

Taki, nie taki, jakiś dziwny rozdział mi wyszedł. Nie taki miał być, gdy o nim myślałam na początku. Mimo to mam nadzieje, że dotrwaliście do końca :) 

Trochę nie mam pomysłu na to co dalej, dlatego też może tak być, że jeszcze kilka rozdziałów i ta historia dobiegnie do końca... :/ Ale ja nie zamykam pióra! I kilka wolnych kartek jeszcze mam ;) 

Komentujcie! Pewnie się powtórzę, ale to bardzo ważne dla mnie! I chyba, dla każdego, kto coś pisze i tworzy. (Osoby, które nie posiadają konta w bloggerze, także mogą i są proszeni o komentarze) :) 

Zapraszam do strony na fb:

https://www.facebook.com/marcyska02

Nowy rozdział w sobotę 7.03 

Marcyśka