Rozdział 11

"Pokaż mi, że bardzo chcesz, pokaż jak mnie kochasz, pokaż mi, pokaż mi właśnie dziś!"

Obudziłam sie w miękkim łożku, przykryta kołdrą. Za oknem słońce świeciło, ptaki śpiewały. 

- Wstajesz? - spytał Bartek, gdy wszedł do pokoju po ubrania. Tak, był w samych spodenkach do spania. Miał idealnie wyrzeźbiony brzuch i klatkę. A do tego żadnych włosów na klacie. 

- A muszę? Tak mi tu dobrze... Chociaż jakby było śniadanie jakiś dobre do łóżka, to byłoby idealnie- rozmarzyłam sie. 

- SnIadanie czeka w kuchni. - łobuzersko sie uśmiechnął.

- Ok. A nie da sie nic zrobić, żeby było w łóżku? - spytałam z nadzieja w głosie. 

- Kochanie, takie rzeczy to tylko w kilku wypadkach. Po pierwsze gdy leżysz w szpitalnym łożku i masz kroplówkę podpięta, po drugie gdy jesteś obłożnie chora, a po trzecie to, gdy mnie ładnie poprosisz.

- Ładnie proszę.- tak starałam sie zrobic minę kota ze Shreka. I.... Podziałało. Po chwili chłopak przyniósł mi talerz z kanapkami. Po czym powrócił, do wcześniej rozpoczętej czynności.

Zabrał potrzebne rzeczy i wyszedł z pokoju. On spał obok mnie, a ja tego nie czułam... Tak, jest cholernie przystojny, ale tez jest dużo starszy. Stop! Dlaczego ja o nim myśle?! Bo ci sie podoba- chyba to chciało serce powiedzieć... Koniec tego durnego myślenia! Skończyłam jeść kanapki. Na prawdę, ten chłopak w kuchni działał cuda. Bartek w tym czasie siedział w pokoju, i coś robił. Poszłam sprawdzić co. Gdy zobaczyłam, że siedzi przy pianinie i pisze coś w zeszycie, mimo woli powróciłam myślami, do dnia kiedy ja sama postanowiłam przerwać granie. 

Wróciłam zirytowana ze szkoły. Sciagłam kurtkę, i buty, a był już koniec października. Wbiegłam po schodach na górę do swojego pokoju. Rzuciłam sie na łóżko. Tak bardzo chciałam z kimś porozmawiać, ale nie miałam z kim. I wtedy dotarło do mnie, że poza fortepianem nie mam żadnego prawdziwego przyjaciela. Same tylko luźne znajomosci. Nawet dziewczyny z drużyny śmiały sie ze mnie, że jestem alienem. I zdecydowałam, że zrywam z muzyką. Od dziś żadnego grania! Żadnej prawdziwej muzyki! Tylko normalne życie nastolatki! Co dzień walczyłam z sobą, by przejść obojętnie obok miłości mojego życia. Dni mijały, a ja uczyłam sie żyć normalnie. Rodzice tego nie zauważyli. I dobrze, bo obyło sie bez niepotrzebnych pytań... 

- Ziemia do Marceli! 

- Co chciałeś? Zamyśliłem się...- powiedziałam łamiącym się głosem.

-Co się stało?- od razu obok mnie pojawił się Bartek przytulając mnie. 

-To długa i beznadziejnie nudna historia... - stowerdzilam. Wytarłam łzę, i uśmiechnęłam sie do chłopaka. 

-Mamy czas. A ja najwyżej zasnę, a ty sie wyglądasz. - stwierdził chłopak. 

-Obiecuje, że kiedyś ci powiem. 

-Ok. To twoja decyzja. Pamiętaj, ze wszystko będzie dobrze. Głowa do góry! 

- Będę o tym pamietać. 

Poszliśmy do salonu. Czas leciał nam na gapienie sie w telewizor. 

-Może wyskoczymy gdzieś na miasto na jakiś obiad?- zapronował. 

-Ale przecież ja sie beznadziejnie poruszam z tymi kulami... 

-Pamiętaj, że zawsze cię moge nosić.- uśmiechnął sie łobuzersko. 

-Ok. 

Zebraliśmy sie, i pojechaliśmy na miasto. Bartek stwierdził, że do najlepszej knajpki w mieście. Miałam tylko nadzieje, że to nie zapiekanki i tego typu jedzenie. Bardzo sie zdziwiłam, gdy zaparkował auto niedaleko rynku. 

-No to wskakuj na barana! - powiedział, a mi nie zostało nic innego jak to zrobić. 

Szliśmy uliczkami, a ludzie patrzyli na nas dziwnym wzrokiem. Tak, też bym miała dziwne myśli, gdybym zobaczyła kogoś znanego niosącego na baranach łamage. 

Usiedliśmy przy stoliku jednej z restauracji, która znajdowała sie w samym centrum rynku.

-Ale tu jest drogo... 

- Nie marudź, ja płace. Ty wybieraj jedzenie. 

-Ok.  

Wybrałam jakieś danie, którego nazwy nie pamietam. Cały czas prowadziliśmy luźna pogawędkę. W pewnym momencie podeszły do nas dwie dziewczyny. 

-Cześć Bartek. Możemy prosić o autografy i zdjecie? 

-A co mam zdjąć?- spytał i puścił im oczko. - nie powiem, bo dziwnie sie poczułam. 

- Wszystko!- krzyknęły uradowane i zaczęli sie śmiać.

Jedna z nich obróciła sie i powiedziała do mnie: 

-Mogalbyś nam zrobić zdjecie? 

- Niestety nie, bo mam rękę w gipsie. - co z tego że jestem prawo ręczna. One tego nie wiedziały, i wiedzieć nie musiały. 

- Ehhh szkoda. - powiedziała zrezygnowana, by po chwili wpaść na genialny pomysł- zróbmy sobie selfie! 

Tak też zrobili. Chociaż na koniec grzecznie podziękowały. A mi sie dalej chciało wymiotować...

- Jesteś o to zła? - spytał chłopak. 

- Nie, przecież to część twojej pracy. 

Cała sytuacje uratował kelner, który podał nam zamówione jedzenie. Posiłek zjedliśmy w milczeniu. 

- Możesz mnie odprowadzić do domu?- spytałam, bo na prawdę nie miałam ochoty dużej przebywać na zewnątrz. 

- Jasne. 

Poszedł zapłacić, i poszliśmy do domu. 

- Nie denerwują Cię takie sytuacje jak ta?- w końcu go o to spytałam, bo moja ciekawość wzięła gore.

- Czasem tak. Ale to miłe gdy ktoś podchodzi na ulicy i prosi cię o zdjecie czy autograf, w tedy wiesz, ze to co robisz ma sens i warto to dalej robic. Jeśli cię to uraziło, to przepraszam. Myślałem, ze nie obrażasz sie o byle co...

- Nie obrażam sie. Po prostu siedzimy, gadamy, a ktoś z buta wjeżdża i rozwala całe spotkanie, a to nie jest miłe. Po prostu, na stromym razem wszystko ale np po jedzeniu. 

- Ok. Dla mnie nie ma problemu. I w sumie masz racje.

Resztę drogi przeszliśmy w milczeniu. Zaczęłam sie zastanawiać czy nie wpatrujemy przypadkiem do domu w nieodpowoednim momencie. Po chwili wszystko sie wyjaśniło. 

-------

I już 11 dla Was. 

W związku z tym, że już jutro wigilia, życzę Wam zdrowych, spokojnych Świat i szczęśliwego Nowego Roku. 

Dziękuje za te prawie 2000 wyświetleń- najlepszy prezent gwiazdkowy :D 

Proszę zostawcie po sobie ślad w postaci komentarza :) 

Kolejny już po świętach w sobotę 27.12 :) 

Miłego dnia ;)