Rozdział 9

"Cały świat należy do nas, i nigdy nikt nie będzie nim kierować, sami przeżyjemy to co napisał dla nas los, znajdę siłę by zrobić to!"

Pozostałe dni mojego pobytu w szpitalu upłynęły tak samo. Do południa siedziałam sama przeglądając internet, czytając książki, oglądając filmy. Po południu odwiedzał mnie Michał, czasem sam, a czasami z Bartkiem. Wiola się w ogóle nie pojawiła, co nawet było dobre, bo niezniosłabym jej obecności w pobliżu.

Dziś jest ten dzień, kiedy wypisują mnie ze szpitala. Czekałam na Michała, który miał sie niebawem zjawić. 

"Sorry młoda, ale trochę sie spóźnię, bo miasto jest zakorkowane"- takiej treści dostałam SMS od brata. Ok- tylko tyle mu odpisałam. 

Czekałam, i czekałam i w końcu sie doczekałam na niego. 

- Jeszcze nie spakowana?- spytał, gdy wszedł do sali. 

- Powiedz mi, jak miałam to zrobić? Nawet kul nie mam. 

- Dobra, ja ide Ci je załatwić, a ty weź powrzucaj szystko byle jak do torby. 

- Ok. 

No i wzięłam sie do pakowania. Ale poruszanie się ze złamaną nogą i ręką było cholernie trudne. Po kilkunastu skokach na jednej nodze poczułam ból w łydce. Resztami sił doskoczyłem do łóżka i usiadłam. I wtedy zaczęłam sie zastanawiać jak ja będę sie poruszać. Poczułam się jak niepełnosprawna osoba. I to mnie dobiło, zawsze samodzielna, teraz będę musiała prosić o pomoc wszystkich. To bardzo było mi nie na rękę. 

- Już jestem. Gotowa?- spytał Michał. 

- Taaa, uważaj bo jeszcze dziś zdąrze dojść do auta. - powiedziałam ze łzami w oczach.

- Co sie stało? Młoda, gips to nie koniec świata. - ukląkł naprzeciw mnie 

- Nie koniec jak masz jedna rękę czy nogę w gipsie. 

- Ej, nie panikuj, tylko wstawaj i idziemy. - - Powoli dasz radę. 

- Może jutro dojdę...- powiedziałam zrezygnowana.

I szłam jakoś, opierając sie na zdrowej stronie ciała. Było to straszne, bo miałam wrażenie że wszyscy się na mnie patrzą i mnie wytykają palcem. 

Ratunkiem była winda, za jej drzwiami zniknęły wszystkie dziwne spojrzenia. 

- Dziwnie patrzą na mnie, nie na Ciebie.- powiedział Michał, jakby czytał w moich myślach.

- Może... 

I kolejna część drogi przeszliśmy w milczeniu. Powoli, szłam, a gdy dotarłam do samochodu, byłam dumna z siebie, że udało mi sie przejść taki kawałek bez niczyjej pomocy. Mimo to poczułam się bardzo zmęczona. Michał włożył torby do bagażnika i wsiadł za kierownicą, a ja siedziałam obok niego. 

- Słuchaj, dziś będziesz spać u Bartka.- powiedział i odpalił silnik.

- Dlaczego? 

- Bo chce ten wieczór spędzić sam na sam z Wiolą. 

- Ok. 

Resztę drogi spędziliśmy w milczeniu. Wysiadłam pod klatka, a Michał pojechał zaparkować samochód. Wysiadłam i powoli weszłam do środka budynku. Otworzyłam drzwi i weszłam do windy. 3 piętro, a właściwie półpiętro 2 i 3 piętra. I przede mną najgorszy odcinek. Do pokonania miałam kilka schodów. Na zagipsowanej ręce przewiesiłam kule i opierając sie o poręcz wskakiwałam po stopniach na górę. W połowie drogi czułam, ze nie dam rady, ale ile raz już tak było w moim życiu, że tak myślałam a mimo to zacisnełam zęby i z wielkim bólem dotarłam na sam szczyt. Otworzyłam drzwi do mieszkania i czym prędzej udałam sie w stronę sofy. Siedziałam, a właściwie to leżałam, kiedy do domu wszedł Michał. 

- Co chcesz na obiad? - spytał. 

- Pizzę.- odparłam bez zastanowienia. 

- To sobie zrób.- powiedział i zaczął sie śmiać. Rzuciłam w jego stronę poduszką. 

-Nie śmiej się z kaleki! - krzyknęłam do niego. 

- Ja się nie śmieje.- udawał niewiniątko. 

- To co z tą pizza? Głodna jestem. 

- Masz tu pieniądze i zamów, a ja lecę na zakupy. 

- Ok 

I już go nie było w domu. Zamówiłam ją, a w miedzy czasie sie zdrzemnęłam. Obudził mnie dzwonek do drzwi. I już chciałam iść otworzyć, kiedy ból w nodze przypomniał mi o kuli. 

-Już ide! - krzyknęłam w kierunku drzwi. 

Otworzyłam je. Po drugiej stronie stał chłopak, który trzymał zamówione jedzenie. 

- 25,50 się należy. - podałam mu pieniądze. 

- Mógłby mi pan ja położyć na stole?- spytałam trochę się czerwieniąc.

- Oczywiście. 

- Dziękuję.

Szybko wykonał tą czynność, i już go nie było. 

Doczołgałam sie do stołu. Zjadłam pół dużej pizzy. I poszłam dale spać. 

Obudził mnie zapach robionego jedzenia. 

- Co robisz dobrego braciszku? 

- Makaron z cukinią. 

- A to mało smacze. 

- Wydaje ci się. Za chwile się tu Bartek pojawi. 

- Ok. 

Jakimś cudem spakowałam sobie do torby najpotrzebniejsze rzeczy, kiedy do mieszkania wszedł chłopak. 

Gotowa na najdziwniejszą noc swojego życia?- skierował prosto do mnie pytanie. 

- Chyba tak. - odparłam nie wiedząc jeszcze co mnie czeka. 

- Nara brat- powiedziałam do Michała. Nie zdążyłam usłyszeć jego odpowiedzi, bo już z Bartkiem byliśmy na klatce. 

---

I kolejny rozdział dla Was ;)

Następny pojawi się 20.12 ^^ 

A ja już dziś zaczynam moją przerwę świąteczną :p 

Miłego dnia :)